De microfoon die ik vast heb, lijkt immens in mijn kleine 10-jarige kinderhand. In het trappenhuis van de Stadsschouwburg in Heerlen geeft mijn moeder me een peptalk. Als presentatrice voor L1 weet ze alles van plankenkoorts. Op de achtergrond hoor ik rumoer in de foyer, mijn glitter haarband kriebelt aan mijn voorhoofd. Vanavond presenteer ik samen met Emil Szarkowicz de Tent van Emil, een talentenjacht voor Limburgse talent die onder andere musicalacteur Milan van Waardenburg als kind al wist te scouten. 

 

Ik ben opgevallen toen ik in de voorrondes spontaan een belspelletje van de televisie imiteerde. Nu sta ik straks met te grote schoenen op dit enorme podium en presenteer ik twee uitverkochte avondshows. Als ik moet nadenken waar mijn drive om te doen wat ik doe, vandaan komt, is dit het moment. Het entertainen, dat enorme podium op, de hete studiolichten in en uiteindelijk dat alles betekende applaus. Ik kan niet anders dan concluderen dat het er altijd al in heeft gezeten.

​

De drive om te entertainen, om een groot verhaal te vertellen, om mensen iets mee te geven om over na te denken en ze aan het lachen te maken. Het zat er altijd al in.